Na een ontgoochelende match België-Frankrijk gisterenavond, doen we het vandaag dan maar zelf!
Wat een rit!
70 km met 3000 hoogtemeter. Je vindt het bij ons niet.
3 beklimmingen met elk hun eigen karakter.
En de col de cap de long, naar een stuwmeer langs een reeks haarspeldbochten die idyllisch ‘les lacets d’edelweiss’ heten.
Morgen een zeer gelijkaardig programma!
Vroeg uit de veren, om 7 uur vertrek. Na een goed rennersontbijt nog even de banden oppompen en weg.
20 km lang in peleton op gezapig tempo om pau, de vertrekstad te verlaten. Daarna een opeenvolging van heuveltjes en echte heuvels om op 110 km aan het verzet van de dag te komen.
Le Port de Balès. 19 km, 1186 hoogtemeter en koeien op de weg.
Hoe hoger we kwamen, hoe meer mist, en uiteindelijk begon het wat te regenen . Gelukkig wachtte onze ‘transport bag’ die we elke dag mogen meegeven boven op ons zodat we ons wat warmer konden aankleden.
Nadien kwamen we aan in Bagnères de luchon, onze verblijfsplaats voor vannacht.
Service van de organisatie: elke dag 15 minuten massage voor iedereen die wil. First time, maar wat een plezier voor de benen. ‘T is alsof ik niet gefietst heb.
Twee jaar na onze transalp opnieuw een stage race. Ditmaal in de Franse Pyreneeën. Met Tom, Filip zoals vorige keer maar ook met Leslie om de troepen de versterken.
Ter vergelijking
In 2022 was het 62 km meer en 1800 m hoger maar in 7 in plaats van 5 dagen dit jaar. Dat wordt duwen de komende dagen!
Nu gaan we ons gaan registreren en wat pasta verorberen, daarna met de kippen op stok.
Tot morgen!
De jaarlijkse zwarte woud traditie is dit jaar iets minder traditioneel. Ik ga met de fiets!
Nog twee dagen te gaan, de laatste voorbereidingen zijn aan de gang. De laatste hand leggen aan de ritten en de bagage verzenden.
De weergoden waren ons vandaag veel gunstiger gezind dan voorzien! Geen druppel regen, enkel wat bewolking in de pas en uiteindelijk nog verzengende hitte bij de aankomst in de ‘valle del chiese’
We begonnen met de laatste klim en afdaling van gisteren in omgekeerde richting om daarna richting de pas ‘croce di salven’ te trappen. Een gezapige klim van 4,5% die ons opnieuw een fantatische afdaling opleverde met schitterende vergezichten (denk aan de view die je bij het afdalen op de snelweg na de Brennerpas hebt, maar dan rustiger en rijkelijker.
De organisatie van het event verloopt eigenlijk al de hele tijd fantastisch. Er zouden zo’n 150 medewerkers zijn om alles in goede banen te laten lopen en op werkelijk elk ‘gevaarlijk’ kruispunt staan er twee of drie mensen om het verkeer te doen stoppen en ons met voorrang voorbij te laten gaan. Dat maakt het fietsen en navigeren natuurlijk een heel stuk makkelijker.
Na onze afdaling kwamen we aan het verzetje van de dag, de passo di Croce Di Domini. 28,3 km lang, na enkele kilometer onderbroken door een bevoorradingspost. We hebben er alledrie het beste van onszelf gegeven en kwamen uiteindelijk terecht in een prachtige vallei/pas
Daarna dachten we dat het gedaan was, de laatste km’s van de tocht zouden nog wat naar boven kabbelen aan 4%, maar dat was blijkbaar de helling van de hoofdweg. Het fietspad waar we mochten vertoeven daarentegen was als een beursgrafiek. Misschien 4% op lange termijn, maar niet als je stuk per stuk bekijkt. Na alles wat we al gehad hadden deed dit toch wel wat pijn. Maar we hebben de queen stage gehaald en zijn klaar voor de victory ride morgen!
Morgen op het programma: 70 km, 1500 hm
Passo daone: 6km, 10,4% – slik
Passo Duron: 6km, 8%
Laaste km’s van de passo del Ballino
En daarna afdalen richting Arco aan het Lago Di Garda
De laatste grote rit, en direct ook de langste en het meeste hoogtemeters.
44 km klimmen, 3237 hoogtemeters en 118 km. To add insult to injury zal het vanaf 12 uur ook beginnen regenen, maar ondertussen kan niets ons nog deren.
De fysiek zit goed, de mentale weerbaarheid is top en er is stratosfeer (#drogehumor).
We laten de benen spreken!
We zijn ondertussen voorbij de helft van onze transalp en hebben zoals iedereen ons had aangeraden veel getemporiseerd, voor de niet fietsers, dit wil zeggen traag gereden met een lage hartslag om onszelf niet te vroeg op te branden;
Het stond na gisteren een beetje in de sterren geschreven dat daar eens verandering in moest komen. We hebben tenslotte de mortirolo overleefd en dus moest dat wel eens gevierd worden.
Onze rit begon met een afdaling uit Aprica, een mooie brede weg met prachtige vergezichten. Daarna begon het feest!
Een opwarmertje van een kilometer of zes.
Daarna kwam een gezellige afdaling om bij het verzetje van de dag aan te komen, de passo vivione. 20 km aan 7%, en dit in een verzengende hitte. Onderweg werden we vergast op de beste vergezichten die de alpen te bieden hebben. Wiegende weides, grazende herbivoren (voor een West-Vlaming is dit een alliteratie) en zwoegende strijders op hun stalen/carbon ros.
Eens boven aangekomen konden we opnieuw een heel mooie afdaling starten. Hier en daar moesten we wel even slikken, want we zien dat bij meerdere deelnemers de vermoeidheid en de overmoedigheid begint toe te slaan, en die beide zijn geen goede combinatie. Enkele schaafwondes, een hoofdletsel maar ook een aanrijding waarbij de fietser door een voorruit (twee maal een r, niet de partij) over de reling werd geslingerd. Het bevestigt nogmaals onze strategie: ‘snel’ naar boven, ‘traag’ naar beneden.
Nu even chillen in het hotel en bekomen van onze explosieve exploten.
Vandaag opnieuw een hevige rit, slechts 95 km, maar 2717 hoogtemeters.
Passo di san cristina, passo Vivione (20km, 7%) en passo della presolana (8km, 7%)
Mijn percentages! Wordt spannend!
Het weer belooft deze morgen ook beter te worden!
Tot na de aankomst!
Executive summary: Wat een tocht!
De weergoden waren ons goed gezind…. Maar dan alleen in het dal van vertrek. Eens we boven waren aan de passo de Foscagno, die we gisteren in de andere richting hadden beklommen, gingen de sluizen open. In een gietende & gutsende regen moesten we de afdaling doen naar de voet van de Mortirolo.
Het was al verduiveld koud op de pas en we konden ons niet opwarmen tijdens het afdalen omdat je daar niet voor moet duwen. Meestal is dat een feest, maar vandaag niet, en het duurde nog langer dan normaal ook omdat we bang waren om uit te glijden (sorry, niet bang maar voorzichtig) en dus ons niet konden laten gaan. Gelukkig waren we, in tegenstelling tot sommige andere fietsers, goed uitgerust en konden we uiteindelijk toch de voet van onze uitdaging bereiken. Na wat proviand in te slaan aan de bevoorradingspost begon het dan.
Ik kan er veel woorden aan vuilmaken, maar het is toch wel een beetje zoals beschreven. Geen enkele haarspeldbocht of stuk ertussen is onoverkomelijk, de muur van Hoei aan de Maas is steiler (19%), de Stelvio is langer (24km) en de oude kwaremont heeft kasseien, maar de mortirolo, die weet gewoon van geen ophouden. Iedereen puft, iedereen zucht, enkelen zijn afgestapt en velen beginnen te zigzaggen om het stijgingspercentage te matigen.
Maar wat een plezier om boven te komen en te poseren bij de mijlpaal op de top!
Haute route des Pyrénées 2024