Stage 5: driemaal volgas!

We zijn ondertussen voorbij de helft van onze transalp en hebben zoals iedereen ons had aangeraden veel getemporiseerd, voor de niet fietsers, dit wil zeggen traag gereden met een lage hartslag om onszelf niet te vroeg op te branden;

Het stond na gisteren een beetje in de sterren geschreven dat daar eens verandering in moest komen. We hebben tenslotte de mortirolo overleefd en dus moest dat wel eens gevierd worden.

Onze rit begon met een afdaling uit Aprica, een mooie brede weg met prachtige vergezichten. Daarna begon het feest!

Een opwarmertje van een kilometer of zes.

Daarna kwam een gezellige afdaling om bij het verzetje van de dag aan te komen, de passo vivione. 20 km aan 7%, en dit in een verzengende hitte. Onderweg werden we vergast op de beste vergezichten die de alpen te bieden hebben. Wiegende weides, grazende herbivoren (voor een West-Vlaming is dit een alliteratie) en zwoegende strijders op hun stalen/carbon ros.

Eens boven aangekomen konden we opnieuw een heel mooie afdaling starten. Hier en daar moesten we wel even slikken, want we zien dat bij meerdere deelnemers de vermoeidheid en de overmoedigheid begint toe te slaan, en die beide zijn geen goede combinatie. Enkele schaafwondes, een hoofdletsel maar ook een aanrijding waarbij de fietser door een voorruit (twee maal een r, niet de partij) over de reling werd geslingerd. Het bevestigt nogmaals onze strategie: ‘snel’ naar boven, ‘traag’ naar beneden.